Dit hoor ik heel vaak.
Het uitstellen of het niet boeken van een reportage is vaak omdat er wel iemand op ziet tegen het "poseren". Ze zien het nut er niet van in, vinden het een hoop gedoe en daarbij "ze pakken toch niet op papier". Of het nu gaat om huwelijksreportages, gezinsreportages of een newbornshoot er is altijd iemand die het eigenlijk niet ziet zitten. Uiteindelijk hebben ze maar toegegeven omdat ze niet anders konden of de ander een plezier te doen. Met het lood in hun schoenen staan ze dan voor mijn lens ongemakkelijk te wezen omdat ze denken dat er bepaalde verwachtingen zijn waar ze niet aan kunnen voldoen.
MAAR jij en ik, wij zijn geen modellen. We zijn mensen die graag een leuke, mooie foto willen van de mensen die we graag zien. (Al dan niet op een bepaalde mijlpaal in ons leven maar dat laat ik in het midden). Ik verwacht heus geen mensen die perfect weten welke hoek of welke pose ze moeten aannemen om het beste op de foto te staan. Nee, ik ben op zoek naar de liefde, de humor en de band tussen de mensen. Geen gemaakte perfecte foto's maar foto's waar iedereen zichzelf op is.
Door mijn ervaring weet ik hoe ik mensen kan laten ontdooien en hoe ik het beste in hen naar boven moet halen, dat is nu eenmaal mijn job. Iedereen is anders, het doel van elke reportage is anders maar uiteindelijk is er maar 1 gemeenschappelijke factor die steeds terug komt. Iedereen wil een tastbare en mooie herinnering aan een bepaalde tijd om later samen naar terug te kijken en dat lieve mensen kan enkel als je mee op de foto staat!
